Focaccia focacci nierówna

Jedliście kiedyś focaccę? Z calą pewnością jedliście – focacci jak mrówek! Ale czy znacie historię tego niezwykle smacznego chlebka?

Focaccia prawdopodobnie jest bardzo antycznym przysmakiem (prelibatezza): nazwa pochodzi o łacińskiego słowa „focus”, a już Fenicjanie piekli na ogniu produkt z mąki jęczmiennej (farina di orzo), żytniej (farina di regale) i prosa (farina di miglio). W starożytnym Rzymie prototyp focacci stanowił część ofiary dla bogów (gli dei), zaś później, w czasach renesansowych, był tradycyjną potrawą weselną.

Dziś focaccia kojarzona jest z regionem nadmorskim, Ligurią i jej stolicą Genuą; ciekawostką jest fakt, że w XVI wieku jadano ją w … kościołach, w trakcie ślubów i pogrzebów.  Do tego stopnia, że jeden z biskupów (vescovo), niejaki Matteo Gambaro, zakazał w końcu spożywania focacci w czasie nabożeństw (podobno przeszkadzały mu odgłosy chrupania, żucia i mlaskania). Dlaczego akurat w Ligurii, tego do końca nie wiadomo, faktem jest jednak, że ten szczególny chlebek kojarzony jest z pożywieniem rybaków i wędrowców. Natomiast wersja z cebulą była ulubionym przysmakiem robotników pracujących w portach przy rozładunku towarów.

Najbardziej klasyczna focaccia di Genova, zwana focaccia alla genovese (w dialekcie liguryjskim  fugasa) powinna mieć grubość około dwóch centymetrów, lśnić od oliwy i mieć chrupiącą (croccante), przypieczoną skórkę (crosta). Specjaliści twierdzą, że jeśli focaccia nie jest przypieczona, to z pewnością nie jest prawdziwą genueńską focaccią. Środek natomiast powinien być miękki (morbido). Inne warianty przewidują dodanie kawałeczków surowej cebuli (cipolla cruda) lub posypanie (spolverizzare) na wierzchu rozmarynem lub mielonym czarnym pieprzem, nie powinna jednak być niczym nadziewana (farcita): ta z serem lub szynką nie jest prawdziwą genueńską focaccią. Jeśli trafimy na focaccię nadziewaną świeżym serem, to zapewne będzie focaccia di Recco. Cieniutkie ciasto z serem w środku podobno było tradycyjnie wręczane uczestnikom wypraw krzyżowym (crociati) tuż przed wyjazdem do Ziemi Świętej. Istnieją jednak setki wariantów focacci: można bowiem dodawać różne składniki tak do ciasta (np. szałwię i rozmaryn, ziemniaki, rodzynki, orzechy, śmietanę) lub posypywać nimi gotowy chlebek (oliwki, wspomnianą już cebulę, pomidory…). Tak przygotowaną focaccię możemy spożywać na śniadanie, kolację, do aperitivo, najlepiej z kieliszkiem białego wina.  Nowym wynalazkiem jest maczanie focacci w cappuccino (fuu…).

A Wy? Lubicie focaccię? Z pewnością odpowiedź jest twierdząca, więc dodam:jaką focaccię lubicie najbardziej?

1

2