W 80 blogów ... 5 pytań do blogera

Drodzy Czytelnicy SPA,

Zapraszam na kolejną edycję akcji językowych blogerów, zatytułowaną „W 80 blogów dookoła świata”. Jak wiedzą wszyscy moi wierni czytelnicy, raz w miesiącu (mniej więcej) organizowana jest taka właśnie akcja – blogerzy językowi piszą artykuł na wybrany drogą demokratycznego głosowania temat i publikują go w tym samym dniu. Tytuł obecnej edycji brzmi „5 pytań do blogera” – zaraz na te pytania odpowiem, a pod wpisem znajdziecie listę linków do pozostałych blogów biorących udział w naszej akcji.

Żeby nie utrudniać sprawy, do wyboryu mieliśmy pulę dziesięciu pytań, z których należało wybrać pięć. Ja wybrałam następujące:

Ulubione motto, cytat, powiedzonko w języku włoskim.

Lubię włoskie powiedzonka, szczególnie te, które nawiązują do rzeczywistości w sposób nieco może melancholijny, a jednocześnie zabawny. Moje ulubione przysłowie to „L’ospite è come un pesce: dopo tre giorni puzza” (Gość jest jak ryba: po trzech dniach śmierdzi). Może mało to dyplomatyczne, ale jakie trafne!

Inny przykład trafności włoskiej mądrości? „Meglio soli che male accompagnati” (Lepiej samemu niż w kiepskim towarzystwie). Nic dodać, nic ująć. To przysłowie miałam ochotę wielokrotnie powiedzieć niektórym moim znajomym, które np. latami trwały w nieudanych związkach, bojąc się być same. A tu należy czerpać z wiekowych mądrości i słuchać przysłów! 🙂

Trzecie ulubione? Fidarsi è bene, non fidarsi è meglio (Dobrze jest ufać, jeszcze lepiej nie ufać)

Wszystkie mają w sobie szczyptę goryczy, ale bez wątpienia wynikają z uważnego obserwowania rzeczywistości. Niestety…

Twój największy sukces w nauce języka

Miałam sporo sukcesów w nauce włoskiego, ponieważ ja interpretuję jako sukces nawet drobiazg. Przypomina mi się taka sytuacja: rozmowa kwalifikacyjna przed wyjazdem na Erasmusa. Byłam okropnie spięta, bo to ta właśnie rozmowa w języku włoskim miała decydować o wyjeździe lub nie, a ja tak bardzo chciałam wyjechać! Rozmowa była w lutym, a ja zaczęłam się uczyć w listopadzie, więc byłam mocno początkująca, ale zacięłam zęby: uczyłam się jak szalona, starałam się konwersować z kim mogłam (głównie sama ze sobą), próbowałam wyrobić sobie opinie na różne tematy. Tuż przede mną wchodził chłopak, który uczył się włoskiego od trzech lat. Pomyślałam: mogiła.

Dwa dni później spotkałam na korytarzu panią z Biura Współpracy z Zagranicą. Pani zawołała mnie i powiedziała dyskretnym półgłosem: „Pani Olu, jedzie pani. Była pani najlepsza na rozmowie, lepsza nawet od tych, którzy się uczyli parę lat”.

Od tego momentu uważam, że nie ma rzeczy niemożliwych.

Jaką jedną rzecz z Włoch wzięłabym na bezludną wyspę i dlaczego.

Wzięłabym gigantyczną pakę parmezanu. A gdyby nikt nie patrzył, to przemyciłabym jeszcze wiadro ze świeżym pesto alla genovese. Są to rzeczy, które uwielbiam: Włosi są naprawdę jedzeniowymi geniuszami, a od serów jestem po prostu uzależniona. Parmezan to największe włoskie osiągnięcie: dla mnie osobiście równe Koloseum i twórczości Leonarda Da Vinci!

Miejsce we Włoszech, które chciałabym zobaczyć.

Marzy mi się wycieczka przez dzikie tereny południowych Włoch: Kampania, Apulia i tak dalej. Nigdy tam nie byłam, a kultura południa – krewka, włoska, głośna – wydaje mi się fascynująca. Chciałabym wynająć samochód i ruszyć przed siebie, bez planu, mniej uwagi poświęcając miastom, a więcej wsiom, polom, lasom, wybrzeżom, widokom. Nocując w maleńkich hotelikach i stołując się w lokalnych trattoriach. Najdalej na południe dotarłam na Sycylię…

Co lubię/czego nie lubię we Włoszech?

Lubię: pogodę, krajobrazy (od wspaniałych wybrzeży i palm Sycylii, poprzez łagodne pola słoneczników w Toskanii, aż po fale jeziora Garda i alpejskie szczyty), zabytki, prześliczne miasteczka pełne wąziutkich uliczek, radość życia, radość z jedzenia, jedzenie w ogóle (makaron, sery, pesto, chleb, oliwa z oliwek, bazylia, pomidory, oregano, kawa, tiramisù, ciasteczka jedzone na śniadanie, owoce, wino), tradycja jedzenia w barach, oczywiście język, gestykulację, te wszystkie głupowate zwyczaje, które mnie rozczulają (noszenie ciemnych okularów w nocy i w deszcz), literaturę Camilleriego …

Nie lubię: kompletnej nieudolności państwa w praktycznie wszystkich jego strefach i na wszystkich stopniach, począwszy od ministrów, a skończywszy na karabinierach w małych miasteczkach. Wszystkie problemy trapiące Włochów to właśnie owoc tej nieudolności, korupcji, głupoty: mafia, śmieci, niszczenie zabytków, nieumiejętność zajęcia się setkami nielegalnych imigrantów (to akurat problem całej Europy, nie tylko Włoch), rozrośnięta do absurdów biurokracja.

Ale i tak kocham. Miłość Ci wszystko wybaczy.