Kim jest Dacia Maraini

Kim jest Dacia Maraini

Być może ktoś z Was wie, kim jest Dacia Maraini i może coś o niej słyszał. Ja nie tylko o niej słyszałam i nie tylko czytałam jej książki, ale także miałam niezwykłą okazję spotkać się z nią na spotkaniu autorskim w czasie festiwalu Pordenonelegge we wrześniu 2016 roku. Jedna z najwybitniejszych przedstawicielek literatury włoskiej XX wieku zrobiła na mnie naprawdę wielkie wrażenie. Skończyła już 80 lat, a zachwyca wszystkim – osobowością, jasnością myślenia, formułowaniem sądów i refleksji, inteligencją, darem narracyjnym, wreszcie stylem i wybitną urodą (tak! Osiemdziesięciolatka!). Nic dziwnego doprawdy, że jako młoda dziewczyna oczarowała sobą samego Alberto Moravię, wielkiego pisarza, notabene starszego od Dacii o 30 lat.

maraini01

http://www.fermentieditrice.it/archivio/Intervista_DaciaMaraini_Fermenti.htm

Ale zanim poznała Moravię, wydarzyło się w jej życiu wiele. Urodziła się w 1936 roku, gdy we Włoszech szalał faszyzm i gdy czuło się już na plecach oddech Drugiej Wojny Światowej. Jej matka pochodziła z sycylijskiej rodziny szlacheckiej (może stąd ta wrodzona elegancja i naturalna uroda pisarki?), ojciec zaś był etnologiem i antropologiem kulturowym, ekspertem od społeczeństw Dalekiego Wschodu. W 1938 roku rodzina przeprowadziła się do Japonii, gdzie Fosco Maraini prowadził swoje badania. Rok później na mocy porozumienia z nazistowskimi Niemcami i faszystowskimi Włochami Japonia przystąpiła do wojny. Rodzina Maraini (ojciec, matka i trzy małe córeczki) jakoś sobie radziła aż do roku 1943, kiedy to na północy Włoch Mussolini stworzył swój ostatni bastion – Republikę Salò. Rząd japoński zażądał, by państwo Maraini przystąpili do Republiki, ale ojciec rodziny stanowczo się temu sprzeciwił i przyszło mu za to słono zapłacić: rodzina została uwięziona w obozie koncentracyjnym dla wrogów reżimu.

Dacia Maraini na spotkaniu autorskim mówiła bardzo dużo o tym czasie. Miała już w końcu sześć lat, więc pamięta tamten okres doskonale. Pamięta wielki głód. Pamięta, jak płakała z głodu. A jednak nigdy w jej głosie nie brzmiała pretensja do ojca za to, że naraził ją i jej siostry na takie cierpienia. Dla Dacii – dziecka i dla Dacii – dorosłej  kobiety taka decyzja ojca była czymś oczywistym, była naturalnym wyborem. Co więcej, docenili to nawet Japończycy, dla których, jak wiadomo, honor jest czymś fundamentalnym – Dacia wspomina, że strażnicy w obozie traktowali jej rodzinę łagodnie i odnosili się do jej ojca z wielkim szacunkiem, choć oczywiście nie oszczędziło im to potwornego głodu.

dacia-1

https://italiaeoisagunt.blogspot.com/2016/10/dacia-maraini-valencia.html

W 1947 roku obóz wyzwolili Amerykanie i Maraini wrócili do Włoch. Tu drogi rodziców Dacii się rozeszły: matka wróciła na Sycylię, ojciec udał się do Rzymu. Przyszła pisarka, bardzo mocno związana z ojcem, dołączyła do niego, gdy tylko ukończyła 18 lat. Debiutowała w 1962 roku książką „La vacanza”. W 1963 poznała Alberto Moravię (ktoś jej powiedział: pójdź do kafejki na Piazza del Popolo, on tam zawsze jest), była bardzo młodą, obiecującą pisarką. Długi związek z Moravią, który dla niej w rozstał się z Elsą Morante (skądinąd też bardzo znaną pisarką, poetką i tłumaczką) pomógł jej jeszcze bardziej rozwinąć skrzydła. Dacia Maraini opublikowała liczne książki: „Memorie di una ladra”, „Il treno per Helsinki”, “La lunga vita di Marianna Ucrìa”, “Voci”, “Il treno dell’ultima notte”, “Chiara di Assisi”, a także nowele dla dzieci, eseje, artykuły, sztuki teatralne i wiersze. Jest laureatką wielu nagród literackich i jedną z najbardziej szanowanych przedstawicielek współczesnej literatury włoskiej, chętnie zabiera głos w ważnych sprawach społecznych i politycznych. I jest nadal aktywna literacko: dopiero co ukazała się jej nowa powieść „La bambina e il sognatore”.

dacia-maraini-e-chiara-di-assisi-donne-a-conf-l-outyqu

http://diquipassofrancesco.blogspot.com/2013/11/sempre-sul-libro-della-maraini.html

Na koniec uwaga osobista. Owo spotkanie autorskie z Dacią Maraini prowadził niestety straszliwy buc z gatunku tych, którzy napawają się brzmieniem własnego głosu i własną domniemaną mądrością. Dawno już nie miałam ochoty tak komuś przyłożyć pantoflem w głupią głowę, żeby wreszcie się przymknął i pozwolił mówić tej fascynującej kobiecie. I po drugie: chciałabym w wieku osiemdziesięciu lat wyglądać tak fantastycznie jak Dacia Maraini.

Źródła:

http://www.daciamaraini.com/biografia.shtml

http://biografieonline.it/biografia.htm?BioID=339&biografia=Dacia+Maraini

Aleksandra: kompletnie zwariowana na punkcie Włoch, włoskiego i wszystkiego, co się z włoskim łączy.