O trybie congiuntivo mówiłam już nie raz i nie dwa (na przykład tutaj: https://studiaparlaama.pl/jak-uzywac-congiuntivo-garsc-porad-praktycznych/ albo https://studiaparlaama.pl/congiuntivo-nie-umarlo-poki-my-zyjemy/ ). Dzisiaj jednak coś dla tych, którzy za congiuntivo nie przepadają.
Pojawia się bowiem pytanie: czy można NIE używać congiuntivo? Czasem przecież zdarza się, że dostajemy mgły na mózgu i po prostu wylatują nam z głowy te formy congiuntivo i nawet jeśli wiemy, gdzie stosować ten tryb, i tak go nie używamy. Albo po prostu zapominamy, że coś takiego w ogóle istnieje. Pół biedy jeszcze, jeśli taka sytuacja zdarzy się w rozmowie prywatnej – cóż, najwyżej rozmówca pomyśli, że nie znamy jeszcze congiuntivo, żadna tragedia. Ale co, jeśli zapomni się nam congiuntivo w jakichś ważnych okolicznościach: na egzaminie na certyfikat, na maturze, na rozmowie kwalifikacyjnej, w której naszą największą zaletą jest znajomość włoskiego, na pierwszej rozmowie z potencjalnymi teściami? Chcielibyśmy zrobić wrażenie, a wychodzimy na buraków. Co wtedy?
Wbrew pozorom, wyjść jest kilka i to wcale nie takie głupie.
Po pierwsze, możemy unikać wyrażeń, które wymagają congiuntivo, na przykład penso che albo mi sembra che i zastąpić je takimi, które tego trybu nie wymagają. Są to na przykładowo secondo me (dobre do zastosowania w każdych okolicznościach), per me (nieco bardziej potoczne), nella mia opinione (formalne), a mio parere (formalne), a mio giudizio (formalne), a mio dire (bardzo formalne i wyszukane).
Zatem zamiast powiedzieć:
Penso che il congiuntivo sia difficile.
Mówimy:
A mio parere il congiuntivo è difficile.
Albo zamiast:
Credo che tu abbia ragione.
Powiemy:
Secondo me, hai ragione.
Proste i skuteczne. W podobny sposób możemy zastąpić te różne wyszukane nonostante, malgrado i benché – po prostu użyjmy prostego anche se, które to wyrażenie jest ładne i nie wymaga congiuntivo.
Nonostante il congiuntivo sia difficile, lo dobbiamo studiare.
Anche se il congiutivo è difficile, lo dobbiamo studiare.
Idźmy dalej. Jeśli w zdaniu odnosimy się do przyszłości, możemy nie zawracać sobie głowy congiuntivo i uzyć spokojnie czasu futuro semplice. Jeśli chcemy wyrazić wątpliwośc, możemy w ogóle ograniczyć się do futuro semplice, nawet bez podkreślenia,że jest to nasza wątpliwość, hipoteza i tak dalej (więcej o takim zastosowaniu czasu futuro semplice: https://studiaparlaama.pl/nietypowe-zastosowanie-futuro-semplice/ )
È possibile che io cominci a studiare il congiuntivo domani.
È possibile che comincerò a studiare il congiuntivo domani.
Albo:
Che cosa è il congiuntivo?
Penso che sia una cosa difficile.
Boh, sarà una cosa difficile.
Niegłupim rozwiązaniem jest też uzycie condizionale semplice zamiast congiuntivo. Oczywiście, nie zawsze się tak da, ale w niektórych przypadkach tak i wtedy nikt nam nie zarzuci, że zdanie jest niepoprawne.
Penso che sia meglio studiare il congiuntivo.
Penso che sarebbe meglio studiare il congiuntivo.
Ostatnie rozwiązanie podpatrzyłam u uczniów szkoły podstawowej we Włoszech i uważam to za metodę genialną w swojej prostocie. Otóż najpierw wygłaszamy to, co nam leży na wątrobie, bez zawracania sobie głowy congiuntivo. A dopiero później podkreślamy, że to jest tylko nasza opinia.
Credo che il congiuntivo sia una cosa di merda.
Il congiuntivo è una cosa di merda. Almeno credo!
Oczywiście, to tylko przykłady i podane są niejako jako rozwiązanie w sytuacji awaryjnej. Bo congiuntivo i tak trzeba się nauczyć i używać, ot co!
