Verbi impersonali al passato prossimo

Verbi impersonali al passato prossimo

Ciao a tutti,

Dzisiaj niedziela, chwila wolnego – doskonały moment, żeby trochę powtórzyć sobie gramatykę! Na przykład takie verbi impersonali, bardzo pożyteczne i naprawdę nietrudne, jeśli się już zrozumie rządzącą nimi zasadę – jeśli tego jeszcze nie uczyniliście, odsyłam do dwóch wpisów: o verbi impersonali i o pronomi indiretti. Ja dziś zajmę się verbi impersonali al passato prossimo, czyli w czasie przeszłym.

Przypomnijmy dla porządku: verbi impersonali to oczywiście piacere, ale także mancare, servire, bastare, succedere, capitare, accadere, sembrare, parere, dispiacere, można też doliczyć ewentualnie costare, które działa dość podobnie. To z tych najczęściej używanych. Musimy pamiętać, że te czasowniki w czasie przeszłym odmieniają się z czasownikiem posiłkowym essere. Od tej zasady nie ma (na szczęście) żadnego wyjątku.

Żelazna zasada dotycząca verbi impersonali pozostaje taka sama: czasowniki odnoszą się do rzeczy, która się podoba/brakuje/służy/wydaje się itp, a nie do osoby, której się podoba/brakuje/służy/wydaje itp. Tę osobę rozumiemy dzięki zastosowaniu pronome indiretto. Zobaczmy na przykładzie z najprostszym czasownikiem, piacere.

 

Mi piace l’italiano (Podoba mi się włoski) – włoski jest w liczbie pojedynczej, dlatego czasownik jest w trzeciej osobie liczby pojedynczej

Mi piacciono gli italiani (Lubię Włochów) – Włosi są w liczbie mnogiej, dlatego czasownik jest w trzeciej osobie liczby mnogiej

 

W czasie przeszłym jest dokładnie tak samo. Musimy jedynie pamiętać o uzgodnieniu końcówki passato prossimo:

liczba pojedyncza: końcówka o (rodzaj męski) lub a (rodzaj żeński)

Mi è piaciuto l’italiano. (polubiłem włoski; włoski mi się podobał)

Mi è piaciuta l’Italia. (polubiłem Italię; Italia mi się podobała)

 

Liczba mnoga: końcówka i (rodzaj męski) lub e (rodzaj żeński)

Mi sono piaciuti gli spaghetti. (polubiłem spaghetti; spaghetti mi smakowały)

Mi sono piaciute le tagliatelle. (polubiłem tagliatelle; tagliatelle mi smakowały)

 

Ot i cała filozofia właściwie, ponieważ pozostałe czasowniki działają w ten sam sposób:

 

Mi è mancata l’Italia. (Brakowało mi Italii, “Italia mi brakowała”)

Mi sono mancati gli italiani (Brakowało mi Włochów, “Włosi mi brakowali”)

 

Mi è bastato quello che hai detto (wystarczyło mi to, co mi powiedziałeś)

Mi sono bastati due euro (wystarczyły mi dwa euro).

 

Mi è servito il dizionario (był mi potrzebny słownik)

Ti è servita la macchina? (był ci potrzebny samochód).

 

Le sono successe molte cose strane (przytrafiły się jej dziwne rzeczy).

Cosa ti è successo? (co ci się przytrafiło?)

 

Oczywiście pytanie, które w tym momencie pada, to takie, czy czasowniki impersonali odmieniają się też w innych osobach? Owszem, choć takich form używa się rzadziej. Wtedy czasownik essere dostosowuje się do tej innej osoby (io, tu, noi, voi). Na przykład:

 

Mi sei mancato! (Brakowało mi ciebie, “Ty mi brakowałeś”)

Ti sono piaciuta? (Spodobałam ci się?)

Mi siete sembrati stanchi (wydawaliście mi się zmęczeni)

 

Uff! Jak sami widzicie, te czasowniki są dość dziwne, ale w gruncie rzeczy proste, kiedy już zrozumie się, na czym polega ich dziwność. Na początku formułowania zdania w czasie przeszłym z użyciem verbo impersonale proces myślowy trwa strasznie długo, ale zobaczycie: to minie. Z czasem będziecie używać tych form całkowicie automatycznie i bez żadnego bólu. A żeby Wam w tym pomóc, przygotowałam śliczny zestaw zrobionych przeze mnie osobiście ćwiczeń (z kluczem!), który znajdziecie w zakładce “Materiały do nauki włoskiego”, pod hasłem Verbi impersonali al passato prossimo.

 

Gdybyście mieli jakieś pytania odnośnie verbi impersonali al passato prossimo, nie wahajcie się zadać ich w komentarzu!

Aleksandra: kompletnie zwariowana na punkcie Włoch, włoskiego i wszystkiego, co się z włoskim łączy.