Każdy ma swój własny stereotyp

Każdy ma swój własny stereotyp

Stereotypów na temat Włochów jest pół miliona albo więcej: że amanci, że mnóstwo jedzą, że mammoni, że metro, że pod oknem serenady śpiewają… każdy potrafi wymienić z tysiąc. Jednak sami Włosi też lubują się w stereotypach: dotyczących mieszkańców innych regionów tudzież miast. Istnieją nawet na ten temat ludowe porzekadła w rodzaju tego weneckiego, dotyczącego stolic poszczególnych prowincji: „Veneziani grandi signori, padovani grandi dottori, vicentini mangia gatti, veronesi tutti matti, trevisani (di Treviso) pane e trippe, rovigotti (di Rovigo) tabacco e pipe…” (w bardzo wolnym tłumaczeniu: Venezianie wielcy panowie, padovanie uczeni, vicentini jedzą koty, veronesi wszyscy szaleńcy, trevisanie jedzą chleb i flaki, rovigotti kochają tabakę i fajkę).

stere 2

Mieszkańcy każdego regionu dorobili się swojej „gęby”, zwykle nie bardzo pozytywnej. I tak na przykład mieszkańcy Piemontu mieliby być falsi e cortesi, czyli uprzejmi, lecz fałszywi, ale też elegancy (to wpływy francuskie), poważni, raczej zamknięci, zdystansowani i z silnym poczuciem obowiązku, niegościnni. Z kolei mieszkańcy Lombardii, w szczególności mediolańczycy, to pracusie do przesady (lombardzkie przysłowie mówi „tempo e lavoro si trasformano in oro”), zawsze w biegu, ale też ciucianebbia (nawiązanie do słynnej mediolańskiej mgły) i mają la puzza sotto il naso, czyli patrzą na wszystkich z góry. Ponadto są polentoni, czyli zjadaczami polenty (no, to akurat fakt). O valdostani, czyli ludziach mieszkających w malutkim regionie Valle d’Aosta mawia się, że są tradycjonalistami, konserwatystami, dumnymi i zdystansowanymi góralami, skupionymi wyłącznie na własnym regionie. Trentini, czyli mieszkańcy Trentino Alto Adige, nazywani także „tedeschi d’Italia” (Niemcami Włoch), mieliby być bardzo pracowici i uczciwi, obsesyjnie przestrzegający wszelkich zasad, skłonni do perfekcji: słowem, bardzo „niemieccy”. Sprytni i obrotni wenecjanie charakteryzują się, według stereotypów, żyłką do handlu, pracowitością, fantazją i kreatywnością, choć są uważani za mało kulturalnych i bardzo rozpitych. Friulianie, pochodzący z Friuli Venezia Giulia, uchodzą za ciekawskich, pracowitych (rimborccchiamo le maniche, czyli zakasujemy rękawy), indywidualistów, absolutnie niezdolnych do kompromisów, za to bardzo kochających naturę.

stero 4

Im dalej na południe, tym gorzej. Mieszkańcy Ligurii, a w szczególności genovesi (mieszkańcy Genovy), oskarżani są o potworne skąpstwo, niechęć do ryzyka, pesymizm i skłonność do użalania się na los. Toskańczycy uchodzą za ludzi aroganckich, pozbawionych taktu, przesadnie dumnych z historii i kuchni regionu (dotyczy w szczególności mieszkańców Florencji), uważani są też za antyklerykałów. Nieco lepiej na tym tle prezentują się mieszkańcy Emilii Romanii, którzy są pełni radości życia, otwarci, serdeczni, z dużym poczuciem humoru (acz komuniści i fanfarony!) oraz Marche, którzy cechują się oszczędnością, pracowitością i energią, a także pewną skłonnością do poświęceń. Umbryjczycy, mieszkańcy „terra di santi e di eroi” (ziemii świętych i bohaterów), są uparci i samowystarczalni, dobrze zorganizowani, życzliwi i prości, zaś ci, którzy pochodzą z Abruzzo, uchodzą za potwornie upartych i silnie związanych z folklorem i tradycją regionu. Mieszkańcy Molise również cenią sobie tradycję, a także rodzinę i wiarę – mówi się o regule trzynastu F: fede (wiara), famiglia (rodzina), forza (siła fizyczna), fantasia (fantazja), fiuto (instynkt), femmina (kobieta; chodzi o emancypację i o silną rolę kobiet w rodzinie), fierezza (duma) i futurologia (skłonność do przesądów) i wiele innych.

stero 1

Najgorzej mają mieszkańcy Lazio, a zwłaszcza Rzymianie, którzy uchodzą za wulgarnych prostaków, wiecznie zazdrosnych o bogactwo i potęgę Mediolanu, próżniaków, z obsesją na punkcie telefonów, głośnych i plotkarzy, a także menefreghistów (od zwrotu non me ne frega, czyli nic mnie nie obchodzi – odpowiednik naszego tumisiwisizmu). Mieszkańcy Campanii również nie cieszą się dobrą opinią: wprawdzie uważani są za ludzi pogodnych i radosnych, ale też złodziei, nierobów, lekceważących prawo i mafiosów (jak mawia przysłowie, solo pizza, caffè, mandolino). Nieprzystępni, dumni, a przy tym pełni pasji, bardzo honorowi i silnie związani z rodzinną ziemią są natomiast kalabryjczycy. O mieszkańcach Basilicaty mawia się, że są religijni, przywiązani do tradycji, przesądni i słabo wykształceni, a Puglii – że kochają ziemię i są pracowici, a tym są obżartuchami.

stere 3

A mieszkańcy wysp? Ani sardi, ani siciliani nie mają dobrego pijaru. Uparci, niegościnni, nieufni, a przy tym obsesyjnie przesądni (do granic maniactwa) i przywiązani do bogactwa mieliby być Sardyńczycy. Sycylijczycy z kolei to ludzie dumni, pełni pasji, z poczuciem wyższości, chcący zawsze zrobić dobre wrażenie, ale przy tym zazdrośnicy i hipokryci (mafia? Nie ma żadnej mafii!), agresywni (szczególnie za kierownicą) i pozbawieni wszelkiego szacunku do dobra publicznego.

Uff!

Okropni ci Włosi!

Zgadzacie się? 😉

Źródła:

http://forum.ilmeteo.it/archive/index.php/t-125714.html

https://it.answers.yahoo.com/question/index?qid=20091117121045AAiSO8l

http://gaming.ngi.it/archive/index.php/t-474038.html

http://forum.thefreedictionary.com/postst1495_LUOGHI-COMUNI.aspx

Aleksandra: kompletnie zwariowana na punkcie Włoch, włoskiego i wszystkiego, co się z włoskim łączy.